راه فراری نیست!

تو، هر لحظه در برابر یک انتخاب ایستاده ای:

یا درد با عزّت،

یا درد با ذلّت.

آری، دو روی سکه درد است...راه فراری نیست!

***

تو، هر لحظه در برابر یک درد ایستاده ای:

یا خون جگر که در فراق بخوری،

یا خون دل که در گناه بریزی.

دو روی سکه خونین است...راه فراری نیست!

اثبات گرایی(پوزیتیویسم) یا علم باوری(ساینتیسم)

    مکتبی ست زاده ی تجربه گرایی(شکل تشدید شده ی آن)، که معتقد است حقیقت و واقعیت همان علم تجربی(Science) است و بقیه ی ادعاهای شناخت همگی مردودند.

    پوزیتیویسم همان تجربه گرایی ست که به علم تجربی اعتماد کامل کرده و شناخت تجربی صحیح را در روش علم تجربی محصور می داند.

تجربه گرایی

    تجربه گرایی، نهضتی فلسفی ست که تجربه را تنها روش معتبر شناخت می داند.

    این نهضت که نهضت پیروز غرب است، امروزه در زیرشاخه های مهمش ادامه دارد از جمله عملگرایی و علم باوری(ساینتیسم).

    تجربه گرایان برای مفاهیم عقلی و متافیزیک ارزش و اعتبار قائل نیستند و تنها بر اساس شواهد قابل حس(حواس پنج گانه) نتیجه گیری می کنند.  از این رو، عموم تجربه گرایان وجود خدا را انکار می کنند.

فلسفه ی حاکم بر غرب چه می گوید؟ ریشه ی تجربه گرایی و عملگرایی

   وقتی تردید در زندگی به تبلور برسد؛ وقتی معلوم شود که بسیاری از عقاید غلطند، انسان به دنبال حقایق محکمی می گردد تا قدمش را بر آن ها استوار کند. او به چیزی جز این حقایق محکم اعتماد نخواهد کرد.

    در غرب، در قرون وسطی، کلیسا گزاره های بسیاری را به عنوان حقیقت به مردم معرّفی و تحمیل کرد. عقاید کلیسا، عقاید مردم شد.

    با رنسانس، گستره ای از ادعاهای کلیسا -که قطعی و یقینی شمرده می شد- به وسیله ی علوم تجربی نقض شد. اعتبار کلیسا کاهش چشمگیر پیدا کرد و به تبع آن، اعتبار قطعیات و امور یقینی نزد مردم کاهش یافت.

    با زیر سؤال رفتن قطعیات، تردید به تبلور رسید. حال باید به چه چیز اعتماد می شد؟ زندگی باید بر اساس چه اعتقاد صحیحی بنا می شد؟

استقرا

    هرگاه در مجموعه ای خاصیتی را مشاهده کنیم و این گونه نتیجه بگیریم که این خاصیت در جایی خارج از این مجموعه احتمالاً صادق است، به این روش نتیجه گری استقرا می گویند.

    مثال: کسانی که من تا به حال دیده ام دستانشان پنج انگشت دارد، لذا احتمالاً کسانی که ندیده ام نیز دستانشان پنج انگشت دارد؛ یا به صورت خاص، به احتمال زیاد اولین غریبه ای که خواهم دید، دستانش پنج انگشت دارد.

    به بیان عام تر: هرگاه در مجموعه ای خاصیتی را برقرار بیابیم و نتیجه بگیریم که در جایی خارج از این مجموعه، احتمال برقراری این خاصیت از دیگر خاصیت های رقیبش بیشتر است، به این روش نتیجه گیری استقرا می گویند.

    مثال: کسانی که من تا به حال دیده ام دستانشان پنج انگشت دارد، لذا احتمال این که دستان دیگران پنج انگشتی باشد بیشتر از چهار، شش یا هر عدد دیگری است.

اگر دین جنگ آفرین نیست، داعش چیست؟!

این مطلب جز نوشنه های داخل کروشه برگرفته از اینجا است.(کلیک کنید)

[برخی به اصطلاح روشن فکر منتظرن یک نفر زیر پرچم دین دست به چاقو ببره تا هرجا حرفی از دین شد، فحش جد و آباد دین رو بدن و بگن: "همه اش تقصیر دینه...دین بزرگترین بیماری عصر ماست...دین آرامشو از جهان سلب کرده...هرچی جنگ در تاریخ رخ داده سر تعصبات دینی بوده..." و آخر به کجا می رسن؟ "دست از تعصب بردارین...دلیلی نداره عقاید همدیگه رو رد کنیم...هرکدوم با عقیده ی خودمون زندگیمونو بکنیم...اصلاً کی گفته فقط یک چیز حقه و بقیه باطله؟!(پلورالیسم)" یا این که "دین با کل عقایدش خرافه ست...دنیا باید از لوس وجود دین پاک بشه...الآن عصر دین گذشته...شرم آوره که هنوز تو هزار سال پیش سیر کنیم!!"

    دکتر رضا صادقی با بیانی زیبا حقیقت رو در این رابطه مشخص می کنند:]

نگاهی به فلسفه ی علم: حقیقت قوانین فیزیک چیست؟ علّت پدیده ها یا توصیف آن ها؟

    برای کشف حقیقت علم، باید به منشاء آن نگریست:

    قوانین فیزیک چگونه به دست آمده اند؟ آیا قوانین به دانشمندان وحی می شده است؟ آیا در ذات دانشمندان قوانین وجود داشته است و در یک سیر منطقی به این قوانین رسیده اند؟ یا دانشمندان حین بررسی طبیعت قوانین را عیناً دیده اند؟

    هیوم -فیلسوف بی خدای معروف- می گوید خیر، و هر عقل سلیمی نیز پاسخش خیر است.

    دیوید هیوم:

افتادن سنگ را به زمین بارها تجربه کرده ولی هیچ‌وقت تجربه نکرده‌ای که همیشه به زمین می‌افتد. زمین را و سنگ را می‌بینی و افتادن آن را درک می‌کنی، اما نیرویی را که سنگ را به سوی زمین می‌کشاند، درک نمی‌کنی. تو هیچ‌وقت خود آن قانون را تجربه نکرده‌ای. تجربه فقط آن بوده‌است که چیزها به زمین می‌افتد. یقین داری سنگ می‌افتد، چون بارها این رویداد را دیده‌ای؛ عادت کرده‌ای که این دو با هم باشند، و آنگاه حکم بر قانون می‌کنی.(کلیک کنید)

نظم

    به گزاره ای که در مجموعه ای از یک یا چند عضو حاکم است و خاصیتی از آن را چه در مکان های مختلف و چه در زمان های مختلف پیش بینی می کند نظم می گویند.

    مجموعه ای که دارای نظم باشد منظم نامیده می شود.

برهان نظم(2)

    همانطور  که توضیح داده شد، واضح است که مقدمه ی اول برهان نظم برقرار است: جهان دارای نظم و هماهنگی گسترده است. اما مقدمه ی دوم:

    2. نظم گسترده الزاماً توسط یک طراح و ناظم هوشمند ایجاد شده است

    گزاره ی فوق یک اصل بدیهی ست. این اصل با مثال های متنوعی بیان شده، که مناقشه در همین مثال ها اسباب انکار را برای بی خدایان ایجاد کرده است.

     بنده در ابتدا توجه شما را به این نکته جلب می کنم که توضیح دادن و مثال آوردن برای یک گزاره، منافاتی با بدیهی بودنش ندارد. توضیح و مثال، ما را در شفاف سازی مفهوم گزاره یاری می کنند؛ و مادامی که گزاره ای شفاف نباشد، حکم بر صحّت یا ردّ آن عقلانی نیست.

ویدئوکلیپ-شکر

آیا می دانید خداوند نعمت ها را به این هدف به ما عطا کرده است که او را شکر کنیم؟

آیا می دانید که حتی بخشش و مغفرت خداوند به هدف شکر است؟؟

مجموعه ای از آیات قرآن در وصف ضرورت شکر