بی خدایان عموماً در جواب به این پرسش که جهان را چه کسی مدیریت می کند می گویند قوانین فیزیک. غافل از این که قوانین فیزیک شرح رخدادهای جهانند نه عامل این خدادها.
قانون جاذبه، نظمی ست که طبیعت از آن تبعیّت می کند و ما کشف کرده ایم. این که تشخیص دهیم طبیعت چطور عمل می کند، سیب با چه شتابی سقوط می کند جالب است، امّا شناخت عامل جهان چیز دیگری ست.
برای مطالعه ی بیشتر: نگاهی به فلسفه ی علم: حقیقت قوانین فیزیک چیست؟(کلیک کنید)
مکتبی ست زاده ی تجربه گرایی(شکل تشدید شده ی آن)، که معتقد است حقیقت و واقعیت همان علم تجربی(Science) است و بقیه ی ادعاهای شناخت همگی مردودند.
پوزیتیویسم همان تجربه گرایی ست که به علم تجربی اعتماد کامل کرده و شناخت تجربی صحیح را در روش علم تجربی محصور می داند.
تجربه گرایی، نهضتی فلسفی ست که تجربه را تنها روش معتبر شناخت می داند.
این نهضت که نهضت پیروز غرب است، امروزه در زیرشاخه های مهمش ادامه دارد از جمله عملگرایی و علم باوری(ساینتیسم).
تجربه گرایان برای مفاهیم عقلی و متافیزیک ارزش و اعتبار قائل نیستند و تنها بر اساس شواهد قابل حس(حواس پنج گانه) نتیجه گیری می کنند. از این رو، عموم تجربه گرایان وجود خدا را انکار می کنند.
برای کشف حقیقت علم، باید به منشاء آن نگریست:
قوانین فیزیک چگونه به دست آمده اند؟ آیا قوانین به دانشمندان وحی می شده است؟ آیا در ذات دانشمندان قوانین وجود داشته است و در یک سیر منطقی به این قوانین رسیده اند؟ یا دانشمندان حین بررسی طبیعت قوانین را عیناً دیده اند؟
هیوم -فیلسوف بی خدای معروف- می گوید خیر، و هر عقل سلیمی نیز پاسخش خیر است.
دیوید هیوم:
تجربه گرایی نهضتی فلسفی ست که بر مبنای اصالت تجربه بنا شده است. تجربه گرایی می گوید آن چیزی صاحب اعتبار است که قابل تجربه ی حسی باشد و آنچه قابل تجربه نیست(مباحث متافیزیکی) فاقد اعتبار است؛ زیرا نمی توان آن را اعتبار سنجی کرد و قابل آزمایش نیست. به عنوان مثال،کفش من وجود دارد زیرا من آن را می بینم و لمس می کنم. ولی خدا نیست(یا بودنش قابل بررسی نیست) زیرا نه دیده می شود نه بوییده می شود و نه لمس می شود. براهین فلسفی که بر پایه ی بدیهیات بنا می شوند نیز پذیرفته نمی شوند؛ چرا که بدیهیات نیز غیر قابل لمس و تجربه هستند.
